ഒരു മനുഷ്യജീവി എന്ന നിലയിൽ സന്തോഷം,സങ്കടം, ഏകാന്തത എന്നിവക്കെല്ലാം കടിഞ്ഞാണിടാൻ നമുക്ക് സാധിക്കും...എന്നാൽ എത്ര ശ്രമിച്ചാലും അതിന് സാധിക്കാത്ത വികാരവിചാരങ്ങളും ജീവനുള്ള ഏതൊരു സൃഷ്ടിക്കും ദൈവം സമ്മാനിച്ചിട്ടുണ്ട്.അവയിൽ ഒന്നാണ് വിശപ്പ്! ഒരു പരിധി കഴിഞ്ഞാൽ സഹിക്കാനുള്ള ശേഷി നമുക്കില്ല.അത് അങ്ങനെയാണ്. ആധുനികതയുടെയും ധാരാളിത്തത്തിന്റെയും പരിഷ്കാരങ്ങൾ ഈ ലോകത്തെ തന്നെ സ്വാർത്ഥമാക്കിക്കൊ ണ്ടിരിക്കുന്ന ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ,ഒരു വശത്ത് ആർഭാട ജീവിതം നയിക്കുന്ന ഒരുപറ്റം പണച്ചാക്കുകളെയും മറുവശത്ത് ഒരു നേരത്തെ ആഹാരത്തിനു വേണ്ടി കൈ നീട്ടുന്നവരെയും കാണാം.
ആമിർ അലി ഇവരിൽ പാവപ്പെട്ടവൻ്റെ പ്രതിനിധിയാണ്.ഭാര്യയും മൂന്നു മക്കളും അടങ്ങുന്നതാണ് അയാളുടെ കുടുംബം.തലചായ്ക്കാൻ ഒരു കൂര പോലുമില്ല.മാറ്റിയുടുക്കാൻ വസ്ത്രങ്ങളും ഇല്ല. ഇതൊന്നുമില്ലെങ്കിലും ജീവിതത്തോട് വെറുപ്പ് തോന്നിയിട്ടില്ല. തന്റെ കുടുംബത്തിന് ഒരു നേരത്തെ ആഹാരമെങ്കിലും കൊടുക്കുവാൻ അയാൾ യാചിച്ചിട്ടാണെങ്കിലും ശ്രമിക്കാറുണ്ട്. കളമശ്ശേരി സൗത്ത് സ്റ്റേഷന് സമീപമുള്ള റെയിൽവേ പാളത്തിനപ്പുറത്തുള്ള തൊടിയിൽ വലിച്ചു നീട്ടിയ ടാർപായിക്കടിയിലാണ് അവർ തലചായ്ച്ചിരുന്നത്. മൂന്ന് വർഷങ്ങൾ മുമ്പ് ഇതൊന്നുമായിരുന്നില്ല അയാളുടെ ജീവിതം. ഉയർന്ന നിലയിൽ അല്ലെങ്കിലും ഒരു ജോലിയും ചെറിയൊരു വീടും സ്വന്തമായി ഉണ്ടായിരുന്നു ആമിർ അലിക്ക്. ഓണവും ക്രിസ്തുമസും പെരുന്നാളും ഒരുപോലെ സന്തോഷം നിറച്ച ഒരു കൊച്ചു വീട്.സൗത്ത് കളമശ്ശേരി മെയിൻ ഓട്ടോ സ്റ്റാൻഡിലെ ഓട്ടോറിക്ഷ തൊഴിലാളിയായിരുന്നു ആമിർ. മൂന്നു വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ് ഇടപ്പള്ളിയിൽ വച്ച് സംഭവിച്ച ഒരു ആക്സിഡൻ്റ്. അതാണ് അയാളെ ഇന്ന് ഈ നിലയിൽ എത്തിച്ചത്. ആ അപകടത്തിൽ അയാൾക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടത് ഇടതുകാലും ഒരു കണ്ണും ഇടതു കൈയും മാത്രമായിരുന്നില്ല. ഒരു ആയുസ്സ് മുഴുവൻ നെയ്തു കൂട്ടിയ സ്വപ്നങ്ങളും ജീവിതവുമായിരുന്നു.നട്ടെല്ലിന് സംഭവിച്ച ക്ഷതം ചികിത്സിച്ച് മാറ്റാൻ തന്നെ ലക്ഷങ്ങൾ ചിലവായി.അപകടം സംഭവിക്കുമ്പോൾ തന്റെ ഓട്ടോയിലെ യാത്രക്കാരായിരുന്ന ഒരു വൃദ്ധനും അയാളുടെ കൊച്ചുമകനും സാരമായി പരിക്കേറ്റിരുന്നു.മറ്റാരും സഹായിക്കാനില്ലാത്ത അവരുടെ ചികിത്സാ ചെലവും അങ്ങനെ ആമിർ ഏറ്റെടുക്കാൻ ബാധ്യസ്ഥനായി.അങ്ങനെ അയാൾക്ക് സ്വന്തം കിടപ്പാടം തന്നെ വിളിക്കേണ്ടിവന്നു. നട്ടെല്ലിന്റെ ക്ഷതം മാറി എഴുന്നേറ്റ് നടക്കാൻ ഒരു സർജറി ആവശ്യമായി വന്നപ്പോൾ അവസാന ആശ്രയമായ ഓട്ടോറിക്ഷയും ആമിറിന് വിൽക്കേണ്ടി വന്നു.ഇനിയെന്ത്?എന്ന ചോദ്യത്തിനു മുൻപിൽ പകച്ചുനിന്ന അയാൾ കണ്ടത് പറക്കമുറ്റാത്ത രണ്ടു മക്കളെയും ചേർത്തുപിടിച്ച് തേങ്ങി കരയുന്ന ,ജീവിതം തന്നെ മടുത്ത തൻറെ പ്രിയ പത്നിയെയാണ്. അങ്ങനെ ചികിത്സ കഴിഞ്ഞിട്ടും ഒറ്റക്കാലിൽ നിവർന്ന നടക്കാൻ ശ്രമിച്ച അയാൾ തെരുവിലിറങ്ങി കുടുംബത്തോടൊപ്പം. മൂന്നുവർഷമായി തന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ വിശപ്പടക്കാൻ മറ്റുള്ളവർക്ക് മുമ്പിൽ കൈനീട്ടുകയാണ് ആമിർ അലി. വിരൂപനായ അയാളെ സമൂഹം വെറുപ്പോടെയും ആണ് നോക്കിനിന്നത് പലരും ആട്ടി അകറ്റീ. സങ്കടങ്ങളും വെല്ലുവിളികളും ഏറ്റുവാങ്ങിഅയാൾ ഓരോ ദിനവും തള്ളി നീക്കി.ഒരു നേരത്തെ ആഹാരത്തിനുള്ളത് പോലും കിട്ടാത്ത ദിനങ്ങളിൽ അയാൾ മരവിച്ച മനസ്സുമായി മക്കൾക്ക് മുഖം കൊടുക്കാതെ നിന്നു. വിശപ്പിന്റെ വിളി അത് സഹിക്കാവുന്നതിനപ്പുറമാണ്...
അങ്ങനെയിരിക്കയാണ് പ്രതീക്ഷിക്കാതെ റെയിൽവേ പാളം മുറിച്ച് കടക്കാൻ ശ്രമിക്കവേ അയാളുടെ ഭാര്യ അപകടത്തിലായി മരണത്തിന് കീഴടങ്ങിയത് . സ്വന്തം ഭാര്യയുടെ മൃതദേഹം പോലും അടക്കം ചെയ്യാൻ അനുവദിക്കാത്ത ആ സ്വാർത്ഥ സമൂഹത്തിനു മുൻപിൽ വീണ്ടും ഒരു ചോദ്യം ചിഹ്നമായി അയാൾ നിന്നു. മൂത്ത മകന് 5 വയസ്സ് പ്രായമുള്ളൂ. രണ്ടാമത്തേത് രണ്ട് ഇരട്ട പെൺകുട്ടികളുമാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഭാര്യയുടെ മരണത്തോടെ അയാൾക്ക് മക്കളെ ഒറ്റയ്ക്കാക്കി നന്മമരം തേടി പോകാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.അങ്ങനെ വീണ്ടും പട്ടിണിയുടെ നാളുകൾ ഒരു മുഴം കയറിലോ തീവണ്ടിയിലോ ആ ജീവിതം അവസാനിപ്പിക്കാൻ പ്രേരിതനായി എങ്കിലും അയാൾ അതിന് തയ്യാറല്ലായിരുന്നു.എത്രയേറെ പ്രതിസന്ധി വന്നാലും പടച്ച തമ്പുരാൻ തന്ന ജീവിതം നശിപ്പിക്കില്ലെന്ന് ദൃഢ നിശ്ചയത്തിലായിരുന്നു.
മഴക്കാലം വന്നതോടെ ടാർപ്പായിൽ വലിച്ചു കെട്ടിയ ആ കൊച്ചു കൊട്ടാരവും അവർക്ക് നഷ്ടമായി. അങ്ങനെ ഏതാണ്ട് എല്ലാം തന്നെ അവർക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു, മക്കളും ജീവിക്കാനുള്ള ആഗ്രഹവുമൊഴിച്ച്. ഒരുപാട് അലഞ്ഞു ആരും അയാളെ തിരിഞ്ഞുനോക്കാൻ കൂടി ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
ആ ഇടക്കാണ് ആസിഫ് ഒരിക്കൽ ഇടപ്പള്ളി പള്ളിക്കരയിലെ ഫുട്പാത്തിൽ തളർന്ന മൂന്നു മക്കളെയും ചേർത്തുപിടിച്ച് ഭിക്ഷ യാചിക്കുന്ന ആമിറലിയെ ശ്രദ്ധിച്ചത്. ആസിഫ് അവിടെ അടുത്ത് തന്നെ ഒരു മൊബൈൽ കമ്പനിയിൽ ജോലി ചെയ്യുകയാണ്. കൂട്ടുകാർക്കൊപ്പം ലുലുമാളിൽ ബർത്ത്ഡേ സെലിബ്രേഷൻ വന്നതാണ്. ആമിർ അലിയുടെ തളർന്ന ശരീരം തറയിലേക്ക് പതിക്കുന്ന ആ കാഴ്ച അവന് കണ്ടുനിൽക്കാനായില്ല. അവൻ ഓടി അയാൾക്ക് അരികിലെത്തി.ഒപ്പം ഒരു കൂട്ടം യുവാക്കളും.അവർ അയാളെ എഴുന്നേൽക്കാൻ സഹായിച്ചു.പക്ഷേ എഴുന്നേറ്റ് നിൽക്കാനുള്ള ശേഷിയും അയാൾക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു.അവർ അയാളെ ആശുപത്രിയിൽ എത്തിച്ചു.രൂപം കണ്ട ആശുപത്രി ജീവനക്കാർ അറപ്പോടെ തന്നെ അയാളെ തിരസ്കരിച്ചു.ആ യുവാക്കളുടെ കണ്ണിലെ തീക്ഷ്ണത ആശുപത്രി ജീവനക്കാരെ അയാളെ ചികിത്സിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു.ആശുപത്രി കിടക്കയിൽ ബോധം വന്നപ്പോൾ അയാൾ ചാടി എഴുന്നേറ്റ് ആദ്യം തിരഞ്ഞത് തന്റെ മക്കളെയാണ്.ചിറകിനടിയിൽ ഒരു പരുന്ത്നും വിട്ടുകൊടുക്കാതെ മക്കൾ എവിടെയാണ്? തന്നെ മാത്രം എന്തിന് രക്ഷപ്പെടുത്തി?അങ്ങനെ ഒരായിരം ചോദ്യങ്ങളുമായി അയാൾ പുറത്തിറങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചു. അപ്പോഴേക്കും അയാൾക്ക് മുന്നിൽ പുഞ്ചിരി തൂകി മാലാഖമാരെ പോലെ തോന്നിക്കുന്ന വിലപിടിപ്പുള്ള പുത്തൻ വസ്ത്രങ്ങളണിഞ്ഞ കൊച്ചുകുട്ടികൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു.ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവർ അയാളെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുകയാണ്.കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ അയാളുടെ കണ്ണുകൾക്ക് ആ മുഖങ്ങൾ വ്യക്തമായി കാണാൻ പ്രയാസപ്പെടേണ്ടി വന്നു. അതെ സന്തോഷം എന്തെന്നറിയാത്ത തൻറെ പൊന്നുമക്കൾ തന്നെയാണത്..പടച്ചോനെ ഇതൊരു സ്വപ്നമാണ് കണ്ണുകളെ വിശ്വസിക്കാനാവാതെ അയാൾ അവരിലേക്ക് ഓടിയെടുത്തു.. മൂന്നു മക്കളെയും ചേർത്തുപിടിച്ചു. ആസിഫും കൂട്ടുകാരും ഈ സമയം ബില്ലടിച്ച് പോകാൻ ഒരുങ്ങി വന്നു.ആ തിരിച്ചുപോക്ക് അവർക്ക് ഒറ്റയ്ക്കായിരുന്നില്ല.ആമിറും മക്കളും ഉണ്ടായിരുന്നു അവർക്കൊപ്പം. അവർ അയാൾക്ക് വയറു നിറയെ ആഹാരം കൊടുത്തു. നിറകണ്ണുകളോടെ അത് മക്കൾക്കായി പങ്കുവെച്ചു കൊടുത്തു. വർണ്ണ കുപ്പായങ്ങൾ അവർക്ക് സമ്മാനിച്ച ആ യുവാക്കളെ നന്ദിപൂർവ്വം അയാൾ നോക്കി. ആസിഫും കൂട്ടുകാരും അവരോട് യാത്ര പറയാൻ നേരം ആമിറലിയുടെയും മക്കളുടെയും മുഖത്ത് കണ്ട ചിരി അതവരെ വല്ലാതെ ഉന്മേഷവാന്മാരാക്കി.സന്തോഷം എന്നതിന് പുതിയൊരു അർത്ഥം,യഥാർത്ഥ അർത്ഥം,അതാണെന്ന് അവർ മനസ്സിലാക്കി അത് അവർക്ക് പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ ആകുമായിരുന്നില്ല മനസ്സിൽ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു...
Comments
Post a Comment